Na zestien jaar trouwe dienst zwaait Robin Adriaansen (foto) af als selectiespeler van zondag derdeklasser Bavel. De blonde aanvaller kan voortaan door het leven als icoon van de Bredase dorpsclub. Niet in de laatste plaats door zijn voorbeeldige spel en gedrag. Voetbalinbreda.nl kreeg exclusief de eerste reactie van de 32-jarige Baviaon.

Lichamelijke stormen, sportieve stormen, Adriaansen doorleefde ze stuk voor stuk. Winnende doelpunten, een titel als ‘de ViB Speler van het jaar’ en heel wat promoties verder komt er ook voor deze amateurlegende een eind aan zijn loopbaan. Wat zijn de belangrijkste redenen? Hij legt het kalmpjes uit: “Ik kan allemaal aangeven dat lichaam ouder wordt etcetera, maar eigenlijk kijk ik er vooral naar uit om weer met mijn maten, waarmee ik vijftien jaar geleden naar de selectie ben overgestapt, op zondagochtend te gaan ballen in het derde. Deze beslissing hebbik eigenlijk aan het begin van dit seizoen al gemaakt, dat dit het laatste seizoen zou zijn. Nog een keer vol ervoor te gaan, voor het kampioenschap. En als de coronacrisis niet was opgekomen was dat ook gelukt. Maar na zestien jaar heb ik wedstrijden als Virtus-uit wel gezien”, lacht hij.

Anderhalf decennium (ruim) dus blonk Adriaansen uit in arbeidsethos, beslissende momenten voorin en bovenal een sympathieke persoonlijkheid. Geen echte sierlijke linksbuiten, meer een karaktervolle locomotief, met goed spelinzicht en een prima basistechniek. Met die instrumenten kende hij fysieke tegenslag, maar vooral glorieuze sportmomenten. “Ik heb Bavel van de zondag vijfde klasse tot bijna de bijna de vijfde klasse meegemaakt. Nooit gedegradeerd! Kijk terug op vele mooie herinneringen en daarbij hoort ook een keer stoppen. Het ergste vind ik als spelers te lang doorgaan, haha.”

Welke dingen zullen hem het meest bijblijven? “Mooiste jaar was natuurlijk het kampioenschap vierde klasse en promotie naar de derde klasse. Marco Verschuren bracht ons net die extra kwaliteit als trainer en zeker ook winnaarsmentaliteit op trainingen en in wedstrijden. Hij voor mij de trainer die ons ook naar een hoger niveau heeft gebracht. En die winnende treffer in de 95ste minuut thuis tegen Advendo als nummer twee was toch wel het hoogtepunt”, doelde hij op de directe vrije trap die hij achter Robbert van Oorschot knalde.

Maar er was ook een diep dal voor Adriaansen. “Twee jaar heb ik bijna niet kunnen voetballen vanwege een longembolie, toen René van Nijnatten onze coach was. We hadden toen veel blessures en zelf kon ik vaak alleen langs de zijlijn meekijken. Dat zijn voor mij verloren jaren geweest en dat is uiteindelijk ook de reden om daarna nooit hogerop te proberen. Nadat ik terugkwam van twee kwakkeljaren was ik al lang blij om ‘gewoon’ in Bavel 1 te ballen. Of ik een Bavel-icoon ben? Haha, dat moeten anderen maar bepalen. Niet teveel achteruit kijken, maar vooral vooruit en snel naar de tweede klasse, wat de ambitie moet zijn van Bavel.”

Zelf ambieert hij geen rol meer bij de selectie. “Nee, ik wil alleen nog lang in de lagere teams meeballen en plezier maken. Trainer worden, dat gaat hem niet worden. Ik vind het prima om nu de stap naar het derde te maken, het is mooi geweest.” Namens deze website willen we Adriaansen het allerbeste wensen en bedanken voor de mooie voetbalmomenten die we samen hebben kunnen ervaren. Voor de échte kenners en liefhebbers: die sprint in de finale van het ‘Bredase Kampioenschap’ in 2013 tegen Baronie, die vergeten we nooit meer. Herstellend van een longembolie sprintte Adriaanse de beste verdediger van de stad Jamie Kankam eruit na een versnelling in een versnelling aan de linkerkant. Adriaansen ten voeten uit. Het ga je goed.