COLUMN – Spontaan en impulsief als ik ben, besloot ik zondagmiddag voor de verandering eens naar HZ ’75 te rijden. Pak ‘m beet een decennium geleden had ik een romance in Made en elke keer als ik daar bij die rotonde rechts afsloeg om het dorp in te rijden zag ik linksboven het bordje ‘Hooge Zwaluwe’. In retrospectief kan ik U mededelen dat ik tien jaar te laat het geel-blauwe plaatsje heb bezocht.

Voor de leken onder ons: na een aantal haarspeldbochten en prachtige natuur, rijd je een grote kerk voorbij en beland je uiteindelijk in de stationsweg. Tussen hoge bomen en een handvol paarden parkeer je je auto langs de weg en beneden in een soort kuil ligt het dan: het oogstrelende sportpark Het Moerbos. Zodra je door de poorten loopt zie je in je ooghoek een knus clubhuisje, rechts het hoofdveld, met ernaast een kleiner trainingsveld. Het is er vredig. De zon schijnt. Vooraan het veld, ter hoogte van de kantine, zit een mannetje of vijf een biertje te drinken aan een soort geïmproviseerd buiten-barretje en de rest geniet van het lenteweer. De uitslag maakt niet uit in Hooge Zwaluwe.

Zoals op hun website in de gedragsregels staat vastgelegd, code nummer 7: ‘Toon je een sportieve verliezer’. Die code houdt men in ere. De spelers van HZ nemen het op tegen OVV ’67, dat twee maten te groot is kwalitatief gezien en tijdens de rust al met 4-0 voor staat. HZ heeft slechts negen punten uit zeventien duels en speelt al jaren in de kelder van het zondagvoetbal. Het kan toeval zijn, maar de gastheren zijn oprecht sportief. Valpartij van een speler van Oosteind, een HZ’er tilt hem omhoog en ze geven elkaar een hand. Langs de kant zijn geblesseerde of geschorste HZ-spelers spraakzaam tegen de vlaggenist van OVV en ook de trainer, ik heb me laten vertellen dat hij een trouwe bezoeker van Voetbalinbreda.nl is, is een bron van positiviteit.

Het wordt uiteindelijk 1-5 voor de bezoekers en daar kan iedereen prima mee leven. Ik kom een speler van PCP tegen, geheel toevallig. Hij geniet van een flesje sinaasappelsap en een toeter. Ik vraag hem of hij deze piepkleine voetbalvereniging ook zo’n aangename verrassing vindt. Hij knikt ja en betitelt de hele setting waarin we mogen bivakkeren subtiel: ‘Pittoresk is het hier’. Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen. Terwijl ik rond een uur of vijf de Bredase stadsgrenzen penetreer ziet mijn oog een opvallende claim op het social media-kanaal van HZ ’75. “De gezelligste club uit de regio”, staat op een foto op hun Facebook-pagina. Ik begin het nog te geloven ook. In 2025 bestaan ze 50 jaar. Ik ken er niemand, maar ik denk dat ik op het jubileumfeest kom. Tot dan.