Zoals U gewend bent van onze hoofdredacteur verschijnt er met enige regelmaat een column. Ook dit seizoen weer. Persoonlijke ervaringen in het voetbal, gedeeld zonder zout.

Het is 1 april 2019 en mijn mailbox meldt een nieuw bericht. Ik pak mijn phone en check meteen, zoals het een échte journalist betaamt, hoe of wat. “Het vermelden van je zingende vrienden Mouhcine Zerouali en Oualid Saadouni over onze trainer getuigt ook van weinig smaak”, is een zin die in het oog springt tussen de rest van alle onzin. Op dat moment heb ik Zerouali en Saadouni letterlijk een jaar of twee niet gesproken en heb ze buiten Groen-Wit om ook nooit ergens gezien ofzo, maar oke. Een bestuurslid van Bavel, ik zal niet aan naming and shaming doen, heeft me dus op hoge poten benaderd na het verlies van zijn cluppie. Ik check de datum nog eens (ja, echt 1 april) en hoop dat het een grap is, maar neen, helaas. Op 24 maart had Bavel in 3B tegen de verhoudingen in van Groen-Wit gewonnen (1-0, red.) en de return volgde dus een week later, op die 31 maart. Nu speelde Groen-Wit thuis en ik was er deze keer ook bij. Het enige wat ik zag was Groen-Wit. Zakaria Zerouali hier, Imad Zrouil daar, aanval na aanval, louter Groen-Wit op de helft van de Bavelse bezoekers. Uit een counter maakte Bavel 0-1, maar de thuisploeg kantelde volledig terecht het duel en won met 2-1. Ik schreef dat Groen-Wit zich door het anti-voetbal van Bavel heen had gebeukt. Stevie Wonder en Andre Bocelli zagen hoe Bavel voetballend onderdanig was en niks meer deed dan ballen wegmaaien en geilen op een counter, maar omdat ik het opschreef en het te lezen was voor duizenden mensen kreeg ik dus een klaagmail.

Nog een quote van deze verontwaardigde meneer: “Groen-Wit was weliswaar de betere ploeg, wat resulteerde in wat pannatjes, leuk om te zien, maar je hebt er niet zoveel aan.” En met deze quote wil ik afsluiten en mijn punt maken. Deze quote zegt alles. Hoe denkt U dat ik vanaf 2011 (!) week in week uit aan de lijn kan staan van derde-, vierde- of vijfdeklassers? Het voetbal is af en toe niet om aan te gluren en de temperatuur daalt gedurende een seizoen vaak onder nul. Dan probeer je overal de charme van in te zien. Een panna tijdens een pot voetbal waarin een tegenstander zich ingraaft, is als het winnen van de loterij als je bedrijf failliet dreigt te gaan. Alleen een échte voetballiefhebber begrijpt dat. Die snapt dus ook dat waar je ook bent en voor wie je ook bent, mag klappen als je een geweldig doelpunt ziet. Dus alle complottheorietjes van Bavel richting ondergetekende kunnen de prullenmand in. Ik ben een echte, échte liefhebber van het spel en ik heb nu eenmaal een groot podium waarop ik mijn visie en mening mag etaleren. Verdiep je echter wel eerst in de feiten voor je weer verwijten en beschuldigen spuwt aan mijn adres.

Voor de info: Mouhcine Zerouali en Oualid Saadouni stonden die bewuste 31 maart langs de kant te zingen met een grote glimlach: ‘Osman bedankt’, omdat hij ook een jaar eerder coach was bij Groen-Wit, voor hij dus naar Bavel vertrok uiteindelijk. Ik hoorde dat en vond het ergens onderin het verslag de moeite waard om te laten lezen aan onze bezoekers. Als FC Utrecht ooit thuis zou winnen van Ajax, dan zingen de fans uit de Domstad ook ‘Erik bedankt’ omdat Ten Hag voor zijn succes in Amsterdam daar doorbrak als coach. Is toch volstrekt logisch? Da’s voetbal. Is dat een doodzonde om te vermelden? Schei toch uit! Met de nieuwe voorzitter Christel Geerts heb ik dit kort besproken. Digitaal. Haar reactie was puik, die wil ik jullie niet onthouden. “Helaas focussen wij ons als mensen eerder op negatieve zaken en benoemen we te weinig het positieve. Feit is dat we elkaar nodig hebben in zekere zin. Wij vinden het leuk als we publiciteit krijgen en jullie hebben clubs nodig om over te kunnen schrijven.” Deze volwassen reactie geeft me vertrouwen en hoop dat de band met Bavel weer enigszins hersteld kan worden. Als mevrouw Geerts in alle situaties zo correct handelt in haar bestuurskamer, dan zit het met de bestuurlijke toekomst van Bavel wel snor.

Het was overigens niet de eerste en enige keer dat ik werd benaderd, want eigenlijk krijg ik altijd wel ergens in een seizoen gejank uit Bavel. Bijvoorbeeld na 5 juni 2016. Bavel vocht toen in Roosendaal voor lijfsbehoud in de zondag derde klasse. In een finale van de nacompetitie wonnen de Bredase dorpelingen thuis met 1-0 van vierdeklasser RBC, maar in de return in het stadion van de voormalige profclub vaiel de beslissing op die dag. Een halfuur voor tijd nam RBC de leiding, dankzij een vrije trap van Tim Eggly. Juist, de Bredanaar die nu inmiddels bij TVC Breda speelt. Zijn knal van afstand vliegt de hoek in en het kippenvel maakt zich meester van mijn armen. Even applaudisseer ik en ga er goed voor zitten. Uiteindelijk scoort Robin Adriaansen de gelijkmaker een minuut voor het einde van de kraker, waardoor de groenhemden handhaving afdwingen. Ook nu applaudisseer ik, want een jaar eerder riep Voetbalinbreda.nl hem nog uit de allerbeste speler van de Gemeente Breda. Maar daar krijg ik nou nooit mails over.

Een paar dagen later krijg ik toch nog een mail van een bestuurslid van Bavel (ik noem weer geen namen). In dit bericht wordt me even duidelijk gemaakt dat het schandalig is dat ik applaudisseerde voor de treffer van Bredanaar Eggly, die samen met mijn beste jeugdvriend Danny Verstijlen bij RBC speelde die dag. Blij zijn voor die gasten was dus een schande. Dat mocht ik als ‘mister ViB’ nooit zijn dus, volgens de blijkbaar structureel boze Bavel-bestuursleden. De toon van de mail was inderdaad boos, verontwaardigd, zoals na 31 maart 2019, toen Groen-Wit dus Bavel van de mat tikte. Ik mag gewoon absoluut niet juichen als eigenaar van deze website voor voetbal. Ook niet als ik een wereldgoal zie en nog meer zin krijg in een mooie pot voetbal. In de mail stond dan weer niet dat ik ook applaudisseerde voor de cruciale treffer van Adriaansen, die dankzij zijn 1-1 handhaving af wist te dwingen, maar soit. Ik heb er nooit op geantwoord. Nam het niet eens serieus. Net zoals een halfjaar terug dus.

Het frappante is dat ik helemaal niks tegen Bavel heb. Sterker nog, ik kwam er graag toen René van Nijnatten en Marco Verschuren en nog trainer waren. Omdat er vaak als schapen met elkaar mee wordt gepraat vond ik het eens nodig dit schrijfsel aan jullie aan te bieden. Een kijkje in het leven van de hoofdredacteur, dat niet altijd over rozen gaat. Speciaal voor de ‘ViB Premium-leden’: graag gedaan.