Emile Linkers hongeriger dan ooit: “Ben niet minder dan de meeste Eredivisie-spitsen”
De mooie momenten van een zomerstop? Op voetbalgebied zijn die er niet veel, maar woensdagavond in het Ginneken kwam er plots één tevoorschijn. De hele dag leek af te stevenen in een saaie 0-0-wedstrijd, tot er een keeper vreselijk blunderde in de slotfase en uit het niets de 1-0 viel. Opwinding en sensatie als donderslag bij heldere hemel. Ongeveer zo liep mijn ongeplande avond op het terras met Emile Linkers (foto) een beetje.
Als er nog Bredase voetballiefhebbers zijn die hem niet kennen: Linkers is een beest van een spits uit Breda-Noord. Oorspronkelijk uit Aruba, maar het grootste deel van zijn leven doorbrengend in Breda. Op zijn 21ste verhuisde hij na een vervelende break-up van Jong NAC Breda naar Indonesië. Daar genoot hij van een roemrucht bestaan als profvoetballer, waar de gemiddelde huidige prof van NAC alleen van kan dromen. Hij wordt er als god behandeld door de passionele fans van het warme land. Zijn hart ligt in Azië, maar na een letterlijk en figuurlijk zware Corona-tijd is hij weer terug in onze stad. En hij is hongeriger dan ooit.
Hongeriger dan tijdens de Corona-jaren hoe hek het ook klinkt, want toen genoot hij veel te veel van zijn lievelingsgerechten zoals bijvoorbeeld Pisang Goreng. Een Indonesische snack. Gebakken banaan met sambal. In combinatie met een voetballoze periode sloeg zijn weegschaal uiteindelijk alarm. Maar liefst 115 kilo woog hij afgelopen november. Terwijl hij tegenover mij zit vraag ik me af of hij uit zijn nek lult, want hij ziet er werkelijk topfit uit. Dusan Tadic-achtig. “Het is gek, want ik ga niet naar de gym. Als ik wakker werd doe ik 25 push-ups. Daarna joggen op een lege maag. Minstens vijf kilometer. Met joggen train je je hele lichaam. Voel mijn arm.”
Hij legt zijn rechter wijsvinger op zijn linkerbicep. Het voelt als steen, eerlijk is eerlijk. Toch vraag ik me af hoe hij 30 kilo is afgevallen in een halfjaar. ‘Intermittent vasten”, repliceert hij mij terwijl hij aan een incidentele Leffe Blond sipt. “Ik eet alleen tussen 12:00 uur en 18:00 uur. Het voelt gek, maar je went eraan en ik voel me fitter en sterker dan ik ooit geweest ben. Zijn mindset is absoluut bewonderenswaardig. Linkers is goudeerlijk en straalt uit dat hij een ander niveau aantikt dan voorheen. “Ik wil en ga slopen. Ik ben hier nu in Nederland om er minimaal op Hoofdklasse-niveau (nu Vierde Divisie, red.) 25 in te schieten.”
“Momenteel heb ik nog geen club, maar het is een kwestie van weken. Waar ik ook ga, ik help mijn team aan 25 goals. Ik weet wat ik waard ben en voel me beter dan voor de Corona-periode. Mentaal en fysiek.” Niet alleen verheft hij z’n stem als hij over de nabije toekomst spreekt, zijn ogen lichten op en hij veert zowat van zijn stoel. Normaliter slaat hij allerlei interview-verzoeken af en is hij geen spraakwaterval, maar deze avond is toch al een vrij toevallige samenkomst van omstandigheden. Terwijl de zon onder duikelt, shined Linkers met pittige teksten. Zoals het eten in Indonesië eigenlijk. Ik frons mijn wenkbrauwen, maar klinkt overtuigend.
“Geloof wat ik zeg. Ik ben niet minder dan Eredivisie-spitsen die buiten de top vijf-clubs spelen. Ik werk hard, maak goals, zet druk, jaag af en help het team. Mijn ambitie is om buiten Indonesië een hoog niveau te halen, profvoetbal, hoog zoals ik zeg. Ik heb heel mijn carrière op 50 procent gespeeld. Nu is dat anders, er zijn twee verschillende Emile’s, ik ben veranderd. Ik ga slopen, vertrouw me. Ik ben hier om te slopen.” De eenmanszaak ‘Linkers Sloopwerken’ is geboren aan een terrastafel in het Ginneken. Maar de linkspoot, die rechts ook uit de voeten kan, is veel meer dan een sloper. Check zijn video onder dit verhaal maar eens, vol goals en assists.
Terwijl ikzelf altijd heb gedroomd van een goal scoren in een vol stadion, was het voor Linkers gesneden koek. “Toen ik voor 50.000 mensen speelde wende het snel. Ik ben zo’n jongen die dan cool is, ik focus en vergeet de rest om me heen.” Waar hij ook snel aan wende was het zestien meter lange spandoek waarop stond ‘Link-killers supershot’. De meer persoonlijke adoratie van zijn vele fans in Indonesië deed hem meer. “Er kwam een keer een Indonesisch gezin aan de deur. Hun kindje had mij op papier getekend. Het zag er niet uit, maar het was tegelijkertijd schitterend, haha. Ik nam het aan en ging met ze op de foto. Je zag de blijdschap in hun ogen. Passioneel zijn ze. Dat raakte me wel.”
De club die hem nu pakt, krijgt een maniak in de punt van de aanval. Over sceptici die menen dat het voetbal in Indonesië weinig voorstelt is hij kort. “Indoneschische voetballers zijn allemaal als Speedy Gonzalez. Het gaat heel snel daar. Ik heb grote sterren gezien die hier kwamen ballen en het nauwelijks redden. Hier in Nederland verbaas ik me wel eens over hoeveel tijd je krijgt. Je neemt een bal aan, rookt een sigaretje en kan verder. Dat is daar niet.” Toch wil hij er tot zijn veertigste voetballen. Hij heeft Spaanse en Braziliaanse spelers gezien die op die leeftijd nog excelleren als prof en hij weet dat hij het ook kan. Zeker nu hij Emile Linkers 2.0 is geworden.
Zonder dat hij het zelf zegt, voel ik een omslagpunt in zijn leven. Linkers komt zeer volwassen over. Heeft zijn excentrieke trekjes, maar is stabiel. Hij put kracht uit zijn geloof en zijn mindset. Ik voel aan alles dat hij met betere begeleiding als jonge man een weg had bewandelt die hem nog groter had kunnen maken. Misschien wel een pad richting het eerste van zijn favoriete club Feyenoord. Desalniettemin heeft hij nergens spijt van. Avonturen bij clubs als PSIS Semarang, Pusamania Borneo en Baronie en FC Lienden tussendoor. Huis en zwembad plus een sterrenstatus in Indonesië. Het is nog niet genoeg voor hem.
Hij wil nu in Nederland of Belgie ‘slopen’ zoals hij kenmerkend op zijn ‘straats’ uitspreekt. Een echte ‘9’ nodig? Ik zou het wel weten!
