‘Gebrek aan commitment nekte WDS ’19 in finale’
Zoals U gewend bent van onze hoofdredacteur verschijnt er met enige regelmaat een column op Voetbalinbreda.nl. Ook dit seizoen weer. Persoonlijke ervaringen in het voetbal, gedeeld zonder zout.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: WDS heeft zondagmiddag een gouden kans op promotie gemist en daar is een gebrek aan commitment debet aan, volgens mij. Teveel irritaties gedurende het seizoen uit diverse hoeken ook. Allereerst halverwege het seizoen, met trainer Gijs Smulders. Net nadat bekend werd dat Alkan Uzun na de zomer de nieuwe hoofdcoach zou worden, sprak ik de ervaren oefenmeester informeel. De manier waarop hij plaats moest maken zat hem dwars, althans dat merkte ik. Dat hij dan toch ‘professioneel’ door is gegaan en een periodetitel greep met de 100-jarige club uit de Haagse Beemden is prijzenswaardig. Maar dat in zijn achterhoofd op enig moment frustratie heerste moet haast wel. Met ongelooflijk veel geluk overleefde WDS twee nacompetitieduels, maar zondag kwam er een eind aan de droom van promotie naar de derde klasse. En dat is totaal onnodig. Of toch logisch?
Het eerste scheurtje in de eensgezindheid was dus al rond de winterstop, maar er zouden er meerderen volgen. Yunus Arpat, de lange goalie die van SC Hoge Vucht naar sportpark Paradijs kwam vorig jaar leverde de tweede kras op. Nadat hij de keeperstrijd leek te hebben gewonnen van Thomas Point en maandenlang het doel verdedigde werd hij gepasseerd. Terecht of onterecht, dat laat ik aan de betrokkenen, maar dat zorgt voor scheve gezichten. Vandaar dat van Arpat de laatste maanden geen spoor meer te bekennen was. Dan door naar Miyahrick Hieronimus. Dat hij nog voor de finales om promotie bekend maakte dat hij naar Oosterhout zou verkassen is geen verrassing, hij is goed, maar versleet meer clubs dan de gemiddelde casanova vrouwen in de plaatselijke disco. Ook zijn neefje Jonathan Fiddelers zei toe aan zijn oude club Boeimeer terug te keren. Zulke goede spelers. Dat in de week voor de finale.
Als je voor een finale waarin een ticket op het spel staat voor de zondag derde klasse al aangeeft dat je loesoe gaat, dan heb je dus twee steunpilaren van je basisteam die hoe dan ook vertrokken zijn. Hebben zij dan de échte passie, de échte over mijn lijk-mentaliteit om hun team er doorheen te slepen als het moeilijk wordt? Ook alle spelers die blijven weten dit en wellicht kan dit onbewust een rol spelen in het voor elkaar door het vuur gaan. Als je aanvankelijke basisdoelman niet eens meer bij de selectie zit en je trainer niet blij is met de manier waarop er voor een ander werd gekozen, kun je dan als eenheid echt alles eruit persen om die 3-3 in het slot van de verlenging te forceren? Als jongens als Kasthuran Chelliah langs de lijn staan, terwijl ze liever zouden willen shinen binnen de krijtlijnen, kun je dan echt spreken van een gestroomlijnd team dat zijn eyes on the prize heeft?
Begrijp me niet verkeerd, iedereen heeft zijn best gedaan, maar ik ben van mening dat onbewust de totale toewijding ontbrak. Honderden mensen zagen in Raamsdonksveer, op het veld van fusieclub RFC, dat WDS beter kon voetballen dan SC Emma. Waarom promoveert de club uit Dordrecht dan? Een gebrek aan commitment vrees ik. Na het allerlaatste fluitsignaal nam de laatste succescoach van WDS, Martijn van Wanrooy, afscheid van me met de woorden ‘teleurstellingen zijn onderdeel van het leven’. Dus daarom, kop op boys, volgend jaar kunnen jullie bewijzen dat jullie naast een goed voetballende ploeg ook een waterdicht team zijn, waar iedereen wil blijven. Ik vestig mijn hoop op Ricky Staneke, Eljay Hoed, Kevin Keehnen, Dinh Vo en de beste spelers van dit decennium bij de oudste amateurvereniging van de Gemeente Breda: Abdul en Bayram Avci. Aan jullie lag het sowieso niet.