Paulo Remie: talent van SAB, zoon van een NAC-icoon
Een tikje onverwacht, maar zeker niet anoniem. Zo valt de doorbraak van Paulo Remie (foto) bij SAB te betitelen. De Bredase tiener, die al bij zijn vierde vereniging actief is, zit eindelijk écht op zijn plek. Voetbalinbreda.nl voerde een uitgebreid gesprek met de zoon van een NAC-legende.
Het is 27 oktober 2019, juist, nog geen twee weken geleden. Op sportpark Ruitersbos draait SAB stadsrivaal WDS ’19 door de gehaktmolen in 4C. Het staat 4-0. Paulo Remie, net ingevallen bij de Sint Anna Boys, krijgt een bal aan de zijlijn. Rechts, inderdaad. Terwijl de linksback van de gasten hem op wil jagen, scant de 19-jarige Remie de situatie in de spits. Kanon Joris van de Lande loert op een steekbal om zijn hattrick te voltooien. Remie heeft genoeg bestudeerd en verzendt een fabelachtige pass. Zo één die tussen de back en linker centrale verdediger snijdt. Met gevoel, met klasse. Van de Lande hoeft alleen nog maar af te werken: 5-0. De 19-jarige leverancier heeft zijn visitekaartje definitief afgegeven.
Als kind uit een echte Bredase voetbalfamilie begon Remie bij Beek Vooruit, maar toen zijn ouders uit elkaar gingen en hij bij zijn moeder in de Haagse Beemden ging wonen belandde hij bij Boeimeer. Ook Unitas ’30, waar zijn vader trainer was, werd nog even zijn club. Daar speelde hij met zijn papa in een vriendenteam, maar daar raakte Remie junior al snel op uitgekeken. Waar hij echt op zijn plek zit, is SAB. Daar, naast het woonwagenkamp in de sjieke buurt, trof hij wat vrienden en een bekende hoofdtrainer: Meindert Dijkstra. “Ik speelde toen ik zeventien was al in het tweede van SAB en draaide een prima seizoen mee. We werden tweede. Alleen ik ben toen een halfjaar gestopt, vond het even niet zo leuk meer. Vorig seizoen, na de winterstop, ben ik weer begonnen en vanaf toen is het snel gegaan”, legt de enthousiaste Bredanaar uit.
“In de voorbereiding van dit seizoen waren er wat blessures en afwezigen, dus kreeg ik mijn kans in het eerste. Die kans heb ik met beide handen gegrepen, al is het wel onverwacht dat ik nu in het eerste speel bij SAB. Ik vond het meteen heel leuk en spannend om bij de selectie te horen.” Degradant SAB is inmiddels opgeklommen naar de derde positie en dat is waar de volksclub hoort, volgens Remie. “We hebben een goed team en natuurlijk wil je als voetballer het hoogste bereiken met je ploeg. Waar we nu staan, horen we ook. Als we dit volhouden kunnen we wellicht dromen van promotie uiteindelijk. Maar wij zijn een vriendengroep, willen voor elkaar werken en hebben plezier. Dat is het belangrijkste.”
Zijn bliksemdoorbraak komt zoals gezegd dus een beetje als een verrassing. Misschien is Paulo Remie wel een beetje een laatbloeier. Zijn sterke punten vindt hij zijn ‘snelheid en trap’. Zwakkere aspecten? Zijn ‘omschakeling en linkerbeen’, vertelt hij overigens met een glimlach. Ver vooruit kijken doet hij niet, uitgesproken ambities spoken nog niet door zijn hersenpan. “Waar ik op mijn 25ste speel? Ik ben niet van plan om zoals de laatste jaren van club te switchen, want ik zit echt heel goed bij SAB. Ik bekijk het gewoon van week tot week. Ik speel nu veel en dat wil ik blijven doen. Ik ga er eerst voor zorgen dat ik dit volhoud.” U leest het al, zeer volwassen teksten voor een broekie als Remie. Hoe kan het ook anders, als zoon van een NAC-icoon. Ook wij kunnen er niet omheen. Hoe is het om als kroost van Peter Remie te bewegen door de voetbalwereld?
“Natuurlijk is het geweldig om ‘de zoon van’ te zijn. Vaak mag ik verhalen aanhoren van mensen die mijn vader hebben zien voetballen. Zelf heb ik vaak filmpjes en samenvattingen gezien van NAC in die tijd. Het is wel bijzonder om dan te zien dat het je vader is die daar stond en icoon was voor vele NAC-supporters. Om dan verhalen en filmpjes te zien en van allerlei dingen te horen over mijn vader doet me dan wel wat. Dat maakt me dan wel trots. Helaas heb ik die tijd nooit meegemaakt.”. Maar voelt hij nu extra druk door de zogenaamde erfenis die de buitenwacht kan aanpraten? Remie repliceert.
“Mensen vragen vaak of ik net zo goed kan voetballen als m’n vader, vaak verwachten ze ook wel dat ik net zo kan voetballen als hij. Dat is af en toe wel vervelend, omdat ze dan wel veel verwachten. Aan de andere kant is het wel weer een motivatie om mezelf te bewijzen. Het gaat de laatste paar seizoenen flink vooruit en ik ontwikkel me goed. Daar is mijn vader ook een groot onderdeel van. Samen kunnen we uren praten over voetbal. Voor en na de wedstrijd praten we vaak samen. Hij geeft me dan dingen mee in de wedstrijd. Ook na de wedstrijd bespreken we wat er goed gaat en wat er beter kan. Zo helpt hij mij ook in die ontwikkeling en geeft hij hier en daar tips. Hij leert me veel bij.”
Wie Remie senior wil spotten op een willekeurige zondagmiddag, moet altijd aan de zijlijn staat waar SAB richting het vijandelijke doel speelt. “Mijn vader komt ook echt iedere wedstrijd, thuis of uit. Hij staat dan altijd langs de kant, precies waar ik speel. Dat is echt mooi. Van kleins af aan heeft hij me ook geleerd hoe het is om rechtsbuiten te zijn, dat vind ik waardevol.” Wat Remie ook waardevol vond, was het spelen tegen Ricky Staneke, zijn neef en goede vriend bij WDS ’19 een paar weken geleden, waar hij betrokken was bij twee van de vijf goals tegen het niet scorende team van Staneke (foto, rechts). Zijn meest waardevolle moment tot dusver? Afgelopen zondag tijdens de 5-1-zege bij Berkdijk.
Kompaan Van de Lande legde een bal terug en Remie streepte het leer van afstand via de onderkant van de lat tegen de touwen. Maar als het aan hem ligt moet het mooiste moment nog komen. “Helaas kan mijn opa, die altijd met mijn vader naar het voetbal komt, door fysieke omstandigheden er helaas dit seizoen nog niet bij zijn. Hier baalt hij dan ook ontzettend van, omdat ik sinds dit seizoen voor het eerst bij het eerste elftal zit. Maar ook hij wordt goed op de hoogte gehouden door mijn vader. Het mooiste moment voor mij dit seizoen zou zijn als mijn opa komt kijken en ik een mooi doelpunt scoor. Dat zou ook fantastisch zijn voor hem.”